15 września 1933 roku polski inżynier Władysław Tryliński uzyskał patent № 18232 na brukowanie jezdni drogowych i chodników z płyt betonowych w kształcie sześciokąta foremnego o wymiarach: szerokość 35 cm, długość ściany bocznej 20 cm, wysokość 15, 12 lub 8 cm. Waga płytki o wysokości 15 cm wynosi 35-37 kg.
Głównymi zaletami takich płyt brukowych były łatwość wykonania i układania oraz ich trwałość. Już w drugiej połowie lat trzydziestych w Łucku nawierzchnie tego typu stały się podstawowym rodzajem brukowania ulic.
Po jakimś czasie nazwano ją „trylinka” albo „płyta Trylińskiego”.
